Czuwanie nie tylko adwentowe

Zawsze problemem dla mnie są tytuły do postów...trudno w jednym czy dwóch słowach określić to, co będzie w kilkudziesięciu.
Miałam napisać odliczanie dni, ale zupełnie mi to nie pasuje do tego "ostatniego"tygodnia w Jerozolimie. Słowo, które jakoś ten czas charakteryzuje to właśnie słowo czuwanie, takie adwentowe słowo...
Wszystko nabiera jakiejś większej mocy, głębi i chciałoby się zatrzymać wiele w pamięci, jakby sfotografować sercem. Jasne, że się nie da. Uzmysławiam sobie, że żadne miejsce nie wpisało się w moje życie tak mocno jak Jerozolima. No nie ma się co dziwić. Nie istnieje na świecie żadne takie miejsce, które by to miasto przypominało.
Pozostaje życie na uwielbienie Boga za ten dar, prosząc jednocześnie by te wszystkie łaski tu "zarobione" wydały owoc, by zrealizowały się moim życiu.
Naprawdę nie da się wyrazić tego bogactwa jakie zagościło w moim życiu dzięki temu, że mogłam tu spędzić trzy i pół roku.
Ten ostatni tydzień to pożegnania, pakowanie, przyjmowanie ostatnich wolontariuszy, przekazanie obowiązków siostrze, która mnie zastąpi....I za tydzień o tej porze będę już w Polsce od kilkunastu godzin.
Dziś uda mi się jeszcze nawiedzić Betlejem, i wcale nie po raz ostatni. Jutro może Betfage, potem Syjon...niesamowite. Miało być jeszcze Ain Karem, ale się nie udało. To nic, Słowo Boże w Liturgii  prowadzi blisko Jana.
Ot tak, takie miejsca...a stały się codziennością. Jak Słowo Boże, które też staje się codziennością, jeśli się je przeżywa z wiarą.
Bogu niech będą dzięki!