Udał się swoim zwyczajem do synagogi...Łk 1, 1-4; 4, 14-21

 Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.

      W owym czasie: Powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.
      Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.
      Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».
      Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście».

Dobrą nowiną są dla mnie słowa Jezusa wtedy, kiedy jestem uboga, bo za bardzo skupiam się na sobie i nie widzę jak wiele zawdzięczam Bogu, kiedy jestem przywiązana do mojego zdania, kiedy nie dostrzegam Jego działania w moim życiu i Jego miłości. Jezus czyni mnie wolną. Jezus przywraca mi wzrok. Jezus czyni mnie bogatą. Ale tylko wtedy, kiedy zauważę moją biedę, moją niewolę i moją ślepotę.

Nie martwię się ludźmi, którzy z Bogiem walczą. Martwię się, kiedy Bóg już ludzi nie interesuje. Kiedy żyją sobie tak dobrze, że nic już im nie brakuje. Tacy ludzie bardzo mnie martwią.