Jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus - Uroczystość Jezusa Boskiego Mistrza, Mt 23, 1-10

 Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami:

„Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.
Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus».

Uroczystość Jezusa Chrystusa Boskiego Mistrza została zaaprobowana przez Stolicę Apostolską dekretem z 20 stycznia 1958 roku. Obowiązek jej obchodzenia został zapisany w Konstytucjach Towarzystwa Świętego Pawła 24 września tego samego roku. Stało się to na prośbę bł. Jakuba Alberionego (CISP 473).
Wielokrotnie Założyciel wyjaśniał sens duchowości Rodziny Świętego Pawła, której centrum jest osoba Jezusa Mistrza. Dzisiejsza uroczystość wyznacza członkom Rodziny Świętego Pawła punkt wyjścia i dojścia rocznej pracy duchowej, która polega na pogłębionym trwaniu w szkole Boskiego Mistrza.
Błogosławiony Jakub często powtarzał: „Pobożność ta nie ogranicza się do zwykłej modlitwy czy jakiejś pieśni, ale obejmuje całą osobę. Pobożność ta, jeśli jest dobrze praktykowana, doprowadza człowieka do uczczenia Boga w pełni: zawsze w Chrystusie i przez Jezusa Chrystusa. Naszej pobożności do Jezusa Mistrza należy się uczyć, a następnie stosować ją w pracy duchowej, nauce, apostolstwie i w całym życiu zakonnym. Dobrze jest przypomnieć to, co wielokrotnie było medytowane, co służy pobożności, a co przede wszystkim powinno wynikać z pobożności i rozciągać się na całe życie apostolskie. Od tego zależy owoc naszego apostolstwa, którym jest dawanie Jezusa Chrystusa Drogi, Prawdy i Życia. Tylko tak rozumiana pobożność do Jezusa Mistrza będzie wielkim przywilejem duchowym dla dusz i odpowiedzią na duchowe potrzeby człowieka. O tyle bardziej jest się paulistą, o ile pełniej żyje się tym duchem i w tym duchu” (Pr DM 80).
Zatem pobożność do Jezusa Mistrza nie jest tylko prostym zbiorem praktyk modlitewnych, ale jest stylem życia, sposobem myślenia, rozumowania i działania.
Ojciec Założyciel w jednej z medytacji pytał: „Jaka jest najpełniejsza osobowość? Jaki ideał paulisty? Jak się go realizuje i kiedy się nim żyje? Kiedy można powiedzieć tak jak św. Paweł: „Vivo ego, iam non ego, vivit vero in me Christus” (CISP 783).
„Jest to całkowite przekształcenie w Jezusie Chrystusie, w którym obie części (Jezus Chrystus i dusza) nawzajem przenikają się, oddając siebie drugiemu w całkowite posiadanie. Tak dochodzi się do osobowości zakorzenionej w Chrystusie, o której mówili św. Jan Ewangelista i św. Paweł Apostoł” (CISP 783).
Jest to szczególny styl świętości i apostolstwa, jaki Bóg objawił bł. Jakubowi Alberionemu, a on przekazał członkom Rodziny Świętego Pawła. W medytacji wygłoszonej w święta Bożego Narodzenia 1957 roku mówił: „Stając przy żłóbku, mamy przyjąć ducha, który charakteryzował Maryję, i próbować zrozumieć to, co Pan chciał nam przekazać, kiedy powiedział: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem”, tak jak rozumie to Kościół i Ewangelia. Zrozumieć i pokochać! Jeśli kochamy tę pobożność do Jezusa Mistrza, uznając Go takim, jakim naprawdę jest we wszystkich aspektach, to istotnie uczynimy wielki krok naprzód, będziemy mieli o wiele więcej zasług. Jesteśmy wdzięczni Opatrzności Bożej, która dała nam niepojęte bogactwo lepszego zrozumienia Jezusa Chrystusa. Przyjmujemy to, co jest obowiązkiem, co buduje ducha, co jest duchem Instytutu: czyli żyć pobożnością do Jezusa Mistrza Drogi, Prawdy i Życia. Pobożnością, która nie jest tylko modlitwą, ale zawiera to wszystko, co robimy w codziennym życiu. Zatem wola Boża, faktyczne przyjęcie ducha św. Pawła zawiera się w tym, co jest duchem Zgromadzenia… To nie jest tylko jakieś ładne wyrażenie ani żadna porada: to jest istota Zgromadzenia; to być albo nie być paulistami!” (Pr DM 72-73).

za: https://odslowa.pl/data/2024-10-27-w-rodzinie-swietego-pawla-jezusa-chrystusa-boskiego-mistrza-uroczystosc/