Trud powrotu

Dopiero kilkanaście godzin jestem w Polsce. Jeszcze zdaje mi się, że za chwilę będę wsiadała do autokaru i przemierzała kolejne kilometry świętej ziemi...
Kolejny tydzień z nową grupą pielgrzymkową za mną a dla mnie to jakbym tam cały czas była. Za każdym razem kiedy wyjeżdżam do Ziemi św. aby dzielić się z ludźmi miłością do tego szczególnego miejsca i jego mieszkańców bardzo się boję. Jest to taki strach braku wiary w siebie. Czy rzeczywiście to ma sens żebym właśnie ja stawała przed ludźmi i mówiła im o tym wszystkim co dotyczy życia Jezusa? Jest tylu innych przewodników, o wiele lepiej przygotowanych, z większą wiedzą biblijną, zdolnościami przekazu, a ja cóż?
Ale ten strach mija mi już na lotnisku kiedy widzę twarze ludzi i ich nieświadomość tego co zobaczą, czego doświadczą.  Przychodzi mi wtedy taka chęć opowiedzenia im tego wszystkiego co ja sama tam doświadczyłam. Wszystko to, co dzieje się później jest bardzo proste, nic nadzwyczajnego...a jednak pozostawia jakiś ślad niezatarty w ludziach.
Łaska ogromna kiedy możemy mieszkać blisko sanktuariów takich jak Bazylika Bożego Grobu, Bazylika Narodzenia czy Bazylika Zwiastowania....wtedy nie jest ważne zmęczenie. Pomimo dnia pełnego wielu wrażeń i aktywności znajdzie się zawsze siły na cichą modlitwę w tych szczególnych miejscach wcześnie rano lub wieczorem po powrocie do hotelu. Mnie czasem sił już nie starcza, bo jednak trzeba być na pełnych obrotach, z uwagą na całą grupę i odpowiedzialnością za każdą osobę i zrealizowanie programu. Każdy dzień dla mnie w Ziemi św. to ogromna łaska.
Wiele osób zachwyca się Galileą, a dla mnie Judea to miejsce jakby się czas zatrzymał. Jakby Jezus jeszcze gdzieś tędy się przechadzał wśród tej serdecznej, ubogiej ludności palestyńskiej.

Tyle przejęcia i zdenerwowania na początku a potem to zaskoczenie wdzięcznością grupy...i tak piękne doświadczenie bogactwa każdego z osobna.
To wielka łaska móc dzielić się Ziemią św. z innymi.